Tot bloei komen betekent zichtbaar worden - hoe het jezelf makkelijker te maken je dromen te realiseren

“And the day came when the risk to remain tight in a bud was more painful than the risk it took to blossom.” 
― Anaïs Nin

Droom je al heel lang van iets dat je graag in de wereld wil brengen? Een coachingpraktijk, een album met zelfgeschreven liedjes, een nieuw schoolsysteem, je eigen talkshow, een boek, een foodtruck ergens op een strand?

Zo'n droom die jaar na jaar blijft aankloppen. Soms wat verandert in vorm, maar waarvan de passie steeds weer blijft terugkeren. 

Een droom die je laat voelen dat er meer te doen en te beleven is voor jou. Dat jij iets moois en waardevols in de wereld te brengen hebt. 

Een droom die nog niet vol werkelijkheid is geworden, en je daarom soms ook best frustreert. Omdat iets je lijkt tegen te houden. Omdat je twijfelt aan of je het ooit wel gaat waarmaken. Omdat steeds als je stappen wilt zetten, weerstand je om de oren slaat en je er toch niet voor lijkt te gaan. 

Je bent niet alleen! Heel veel mensen in deze tijd dragen dit soort dromen al een hele poos in zich. En bevinden zich steeds vaker op een punt waarop ze voelen dat het nu echt wel tijd is, om die dromen realiteit te laten worden. Maar de afstand tussen droom en werkelijkheid lijkt soms nog zo groot. 

Waar vraagt dit om? Om een nieuwe weg! Een nieuwe manier van omgaan met je dromen en de vaak onvermijdelijke weerstand die je daarin tegenkomt. Een weg die je van dromenbewaarder tot dromenbeléver maakt. 

---

De droom die ik maar bleef bewaren

Ik ken dit dromenbewaren zelf heel goed. Zo droom ik al een paar jaar van een blog beheren, maar wist er steeds niet zoveel raad mee. Want oh, wat leek er veel te staan tussen mij en deze droom! Onzekerheden, het gevoel geblokkeerd te zijn, niet weten waar te beginnen.

Ik heb mezelf in relatie tot dit blog-idee zo wat gade geslagen. Af en toe zette ik een stap, publiceerde ik een bericht op mijn vorige website, of schreef ik een stuk voor mijn nieuwsbrief abonnees. Maar een echte blog kwam nooit echt lekker op gang. 

Een frustratie die ik ook vaak hoor bij cliënten die ik ontmoet in mijn 1:1 coachingsessies. Je voelt dat je iets waardevols te bieden hebt, iets tot expressie wil brengen in de wereld, een droom wil leven, maar %#$$^$&#%** het wil er maar niet uitkomen. 


Dromen en weerstand 

Mijn droom met deze blog is meer en vrijer te delen, over leven in verbinding met je ziel, over luisteren naar je intuïtie, over de veranderende tijden waarin we leven, over verliefd worden op jezelf, over het leven vormgeven waar je van droomt.  

Onderwerpen waar ik in sessies, workshops of gesprekken zo makkelijk en vrij over deel. Waar ik altijd van oplicht, waar ik me als vanzelf elke dag weer in blijf verdiepen, waar ik wel úúúúren over kan praten. Onderwerpen die passen bij mij en bij dat wat ik te doen heb in de wereld. 

Maar als het dan komt tot het schrijven van een tekst, of het opnemen van een video... dan staakt de boel nog weleens. Dan lijkt het alsof ik helemaal niets meer te zeggen heb. Alsof het er eigenlijk helemaal niet toe doet wat ik te delen heb. Alsof het er allemaal alleen maar mega crappy uit wil komen. 

Anderen doen het toch veel beter, mooier, waardevoller? En wat als ik het verkeerd heb, en vol overtuiging schrijf dat iets zus of zo is en het dan ineens helemaal niet waar blijkt te zijn? Of als ik uitgelachen word om mijn toch wat van de norm afwijkende kijk op het leven? 
​
Nah, lekker ondersteunende gedachtes dus, die tevoorschijn komen zo aan de start van een creatief avontuur. Herkenbaar? ;-)


Je innerlijke cheerleader

Gelukkig heeft elk mens, behálve toegang tot een scala aan kritische stemmen, ook een innerlijke cheerleader. Een stem in jezelf die je nooit zal veroordelen of bestraffen, en je altijd een volgende stap richting het beleven van je ware verlangens zal wijzen. 

Ik noem dit de stem van mijn ziel. Het innerlijke deel van mezelf dat al die jaren waarin ik mijn droom voor me uitschoof rustig heeft toegekeken, en nooit het geloof in mijn creatieve capaciteiten heeft opgegeven. Hoe vast ik ook liep, hoe niets ik ook deed, hoe vaak ik ook op Facebook rondhing. 

Mijn ziel maakt zich niet zo druk over blokkades. Blokkades zijn een peuleschil voor mijn ziel. Mijn ziel ziet het probleem niet zo. Ziet gewoon de mogelijkheden die er in mij zijn en moedigt me rustig en onophoudelijk aan om steeds weer een nieuwe stap te zetten.

Fluistert me ingevingen toe, wijst me een nieuwe weg in dat waar ik tegenaan loop. Fluistert net zo lang tot ik het echt hoor. Al zou dat pas op de laatste dag van mijn leven zijn!


Waarmaken van je dromen is vaak makkelijker dan je denkt

​Als je vanuit geblokkeerdheid naar een situatie kijkt, dan lijkt deze vaak zo zwaar, moeilijk, onoplosbaar. Alsof er wel iets héél groots en belangrijks moet gebeuren om er doorheen te komen.

Je eerst nog van alles moet processen, aanleren of verbeteren aan jezelf. 

Vanuit die bril lijkt de oorspronkelijke vreugde die je had voor een droom ineens verminderd of verdwenen en is het lastig energie te vinden om stappen te zetten, of überhaupt helder te krijgen wélke stappen er te zetten zijn.  

Meestal is het antwoord op je vastlopen echter een stuk eenvoudiger dan je denkt. Is er niet zoiets groots nodig om je in beweging te brengen. Is het een kwestie van nét een andere houding aannemen, van ineens de juiste ingang vinden, van ervoor kiezen om je 'ja' te laten regeren in plaats van je 'nee'. 

Het is altijd een shift die je in het Nu, in een moment zoals dit moment, besluit te maken. 

​Zo gooide ik vandaag de kladversie van deze eerste blog, waar ik al dagen ietwat moeizaam op had zitten ploeteren, ineens weg. Geen zin meer het moeilijker te maken dan het is. Ik stemde me af op mijn ziel en hoorde: ​

Je hoeft alleen maar jezelf te zijn. Jezelf te delen zo je bent. 

Ah, direct ontspanning... Druk van mijn schouders. Mezelf zijn, dat kan ik wel! Dat ben ik namelijk toch al. 

En zie, woorden beginnen moeiteloos te stromen, vreugde stroomt vrolijk mee en hier is dan mijn eerste blog. Alsof het niets is, alsof ik het altijd al heb gedaan. Alsof het één van de makkelijkste dingen in de wereld is. 

​
Niks mis met weerstand, je leven wíl opbloeien

Het is helemaal niet gek als je weerstand tegenkomt in het realiseren van je dromen. Ook niet als dit al heel lang zo is.

Zichtbaar worden met iets dat je aan het hart ligt, raakt van alles aan in een mens. Zeker als dat wat je zichtbaar wil maken vernieuwend is, buiten de norm valt of verandering teweeg brengt. Dan ontmoet je allerlei weerstanden die je in eerste instantie lijken tegen te houden. 

Ook ben je vaak gewend aan al die tijd je droom te bewaren. Je in de comfortzone te bevinden van de belofte van een droom maar deze niet hoeven uit te voeren. Uit die comfortzone stappen kan ook heel goed gevoelens van weerstand oproepen, omdat je in een nieuwe ervaring stapt, wat eerst gewoon een poosje oncomfortabel onwennig kan voelen. 

Maar laat die weerstand je niet voor de gek houden. Je niet doen geloven dat je toch niet op het juiste pad loopt, of dat het vormgeven van je dromen een onmogelijke of zware klus is.

Besluit weerstand wat minder serieus te nemen en je te richten naar die jou altijd aanmoedigende stem in jezelf. De stem van je ziel, je intuïtie, je innerlijke zelf, of welke naam je er ook aan geeft. Die wijst je geheid een nieuwe weg.  

Een weg in het tot bloei laten komen van jouw leven. Een leven waarin jij je waarheid of verlangens niet langer hoeft terug te houden, maar er ruimte is voor wie je werkelijk bent en wat je werkelijk wil. Ah, is dat niet fijn om jezelf te gunnen?

​​
Het maakt niet uit welke weg achter je ligt
of waar je nu staat 

Je bent precies op de juiste plek
om je mooiste leven zich te laten ontvouwen​