|
In de diepte van je, leeft een taal.
Een taal die zich niet per sé in woorden uitdrukt. Een taal waarmee geen lineaire verhalen worden verteld. Een taal die met logische beredenering niet altijd te begrijpen is. Een taal als een landschap, als een universum op zich. Een taal rijk aan kleuren die je misschien niet eerder hebt gezien. Een taal die steeds weer verrast, die je brengt naar onverwachte maar toch juiste plekken. Een taal zo rijk aan wijsheid, dat ze je vanuit waar je ook bent naar huis weet te leiden. Het is niet de taal die we over het algemeen met elkaar spreken. Het is niet de taal van de gedachtes die we hebben, de verhalen die in ons leven, de spirituele informatie die we oppikken, of de emoties die door ons heen golven. Hoewel zij ook samenwerken, en soms samenvloeien, met deze taal. De taal waarover ik het heb ligt dieper. Laatst zei een cliënt iets waar ik zo blij van werd. Ze zei (ongeveer, dit is geen woordelijke herhaling) dat ze een oefening of meditatie van iemand anders aan het doen was, en dat daarin gezegd werd aan het eind pas weer je ogen open te doen, en dat ze zich toen de boodschap herinnerde die ik meegeef in mijn sessies: Je hóeft je ogen niet dicht te doen of houden als ik dat zeg tijdens een sessie of een opgenomen oefening. Ik geef je een uitnodiging, maar je mag ze gewoon open houden als dat beter voelt!
En zo ook mag je me altijd onderbreken in een sessie, mag je gewoon naar de wc als je moet, mag je iets eten of drinken wanneer je daar behoefte aan hebt, mag je bewegen of lekker liggen in plaats van zitten. Je mag je video uitzetten, of je scherm wegdraaien zodat je me even niet ziet (ik geef online sessies via zoom). Je mag nee zeggen tegen een voorstel dat ik doe, het oneens zijn met me, of me vertellen welke richting jij graag uit wil in de sessie. Klinkt logisch misschien (ja?), maar als mens zijn we vaak zo getraind om te doen wat ons opgedragen wordt, en daarin onze natuurlijke beweging en behoeftes te negeren, dat we in oefeningen of sessies vaak klakkeloos iemand volgen. Zo van oh ja de coach, trainer, guru of docent weet wel wat goed is voor me, of hoe het hoort. Ik denk dus dat het handiger is om te gaan ontdekken wat jíj voelt dat goed is voor jou. Dat persoon A misschien erg gebaat is bij de oefening met gesloten ogen doen, en persoon B het juist beter kan volgen met open ogen. Persoon C vindt het misschien fijner om tijdens de oefening rond te wandelen door de ruimte en wat rond te kijken, en persoon D heeft het misschien nodig de oefening na 5 minuten al te stoppen en iets heel anders te gaan doen. Er zijn zoveel meer mogelijkheden dan dat waar je toe uitgenodigd wordt! En juist het volgen van wat jíj nodig hebt, waar jouw ‘nee’ en ‘ja’ zitten, is zo helpend in een helings- en ontwikkelingsproces. Ja natuurlijk, een oefening volgen van een leraar kan heel helpend zijn, maar wél alleen als je je eigen ‘ja en nee’ daarmee niet negeert. Dus yihaaa lekker eigenwijs zijn en niemand je zomaar laten vertellen dat je dit of dat moet doen 🎸🌱 Er was een tijd, dat ik dacht dat heling en groei gebeurde via grootse innerlijke ervaringen, catharsis, quantum leaps, alleen maar energiewerk en intense inzichten in spirituele dimensies. Ik voelde me een warrior, die steeds maar weer diepere donkertes in zichzelf aan durfde te kijken, en wel even zou transformeren in een verlichte meester (hihi).
Toen kwam er een tijd, waarin ik zoveel van dat soort innerlijke reizen had gemaakt, dat je nu toch wel zou moeten denken dat ik niet zoveel issues meer over zou hebben. En hoewel er zeker sprake was van groei, waren er bepaalde diepere patronen waar ik nóg steeds keihard tegenaan bleef lopen. De tijd bracht onzekerheid, over of ik het dan allemaal wel goed had gegaan, over waarheden die me voorgeschoteld waren, over de reden dat ik zo in die wereld van spiritualiteit gedoken was, over hoeveel er dan wel niet mis met me zou zijn als ik nu nog zo worstelde met bepaalde dingen. De tijd bracht ook groeien in volwassenheid (ik was piepjong toen ik met dit soort dingen begon), en een dieper, nederiger inzicht in wat het betekent om mens te zijn, een lichaam te bewonen, in deze wereld. Met het omarmen van mijn menselijkheid, ontdekte ik dat heling een weg is, met vele stappen, en niet per sé een bepaalde vooropgezette uitkomst. Eerder een ontwikkelingsweg, die steeds weer uitnodigt je potentieel te ontvouwen. Dat heling het effectiefst verloopt in kleine behapbare stappen, het discomfort in jezelf steeds weer even aanrakend, in plaats van jezelf er vol in gooien om er op dramatische wijze weer uit te komen. Dat juist het niet vol duiken in je donkerte, een weg maakt om er wérkelijk uit te komen, in plaats van er steeds weer een volgende intense trip ín te maken. Wat langzaam geluk van afgelopen tijd (foto's moet ik nog toevoegen!). Waarin er veel was, zoals twee weken alleen met de peuter (man op pad voor werk), studeren in de avonden, mijn eigen herstelproces, en de ‘normale’ volheid van het gezinsleven.
Hoe herstel je van een periode waarin van alles teveel, te snel en te intens was (ik heb het hier over de uitdagingen rondom mijn zwangerschap 3 / 4 jaar geleden), terwijl het leven daarna nog steeds doordendert? Geen uitgebreide pauzes in het gezinsleven. Geen dagen om te reflecteren, even te verstoppen of echt eens goed uit te rusten. Wel heel veel kleine momenten om in te vertragen. Om de rust te vinden die er óók is, temidden van alles dat beweegt. In een boom, de tuin, in niet zoveel willen op een dag, een aanraking, een boek, de lucht om in te staren, iemand die voor me kookt, een liedje, mijn liefdes van een afstandje gadeslaan. En ook in het steeds beter luisteren naar mijn lijf. Niet zelf willen bedenken hoe weer beter in mijn vel te komen, maar luisteren naar hoe mijn lijf de weg in meer rust en levendigheid al laat zien, en die weg volgen. Vertragen in mijn eigen herstelproces blijkt waar de versnelling zit. Niet voorbijgaan aan van alles dat nog speelt, om maar zo snel mogelijk weer ‘de oude’ te zijn, of mee te kunnen doen met ‘hoe het hoort’. Maar werkelijk luisteren en ruimte geven aan wat is, om zo te ontwikkelen, niet in ‘de oude’, maar in een nieuwe versie van mezelf die op een liefdevollere manier in het leven staat. Niet met als doel gewoon weer het leven op te kunnen pakken zoals daarvoor, maar als kans om meer in afstemming met mijn natuur, en met wie ik nú ben, te leven. Mijn leven heilzamer vorm te geven. Blij dat vertragen weer steeds toegankelijker is. Teken van langzaamaan uit de versnellingsloop komen! 🌱 En, voor wie ook in een herstelproces zit na mama worden: Volledig normaal dat het langzaam gaat! Zoveel verandering, zo weinig tijd en ruimte voor rustig herstel, maar gelukkig is herstel ook mogelijk in kleine mini stappen! 🤍 Als je me al even volgt, dan heb je me de afgelopen jaren steeds vaker over het lichaam zien schrijven.
Ik herinner me de laatste online groepscursus die ik gaf, nu zo'n 5 jaar geleden, vlak voor corona uitbrak: Befriending your body. Niet lang daarna werd ik zelf gevloerd door covid, raakte ik vervolgens zwanger en was ik daarna vooral druk met mama-en. Door fysieke uitdagingen door wat later long-covid bleek te zijn, en een fysiek pittige zwangerschap, heb ik sinds die online cursus zelf een intieme reis gemaakt samen met mijn lichaam. Voor dit alles focuste mijn werk, en mijn innerlijke beoefening, zich vooral op zelfliefde cultiveren, en had mijn werk een meer spirituele en energetische aard. Al die elementen zitten nu nog steeds in mijn werk, maar... |
|
|
Meer zelfliefde? Gegarandeerd good vibes in je inbox? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief! ->
"DANK!! Wat schrijf je toch mooie en waardevolle dingen." "Het las als een liefdevol gedicht en ontroerde me enorm 🙏" "Wat een mooi verhaal, Ik ben erg geraakt en ga de oefening zeker uitproberen!" "Wat een heerlijke boodschap!" "Heb net je nieuwsbrief gelezen. Mooi weer, en persoonlijk, echt van jou, fijn! Lees ze graag." "Het plezier spat van je nieuwsbrief af!" "Wat een onwijs fijne en krachtige oefening heb je in je nieuwsbrief ingebracht. Dank!" |
|
Copyright © 2018-2024 GSH Coaching, all rights reserved. Fotografie: Marleen van den Heuvel