​

De herfst kwam en ik was jarig, wat ik vierde door uit eten te gaan met lieve mensen die me hard aan het lachen maakten, en die ik hiervoor allemaal overdressed liet opdoffen #sorrynotsorry Er waren zoete cadeautjes, slingers en wild enthousiasme van de peuter. En overdag spelen in het bos, met oma erbij. 

Nu 44 😍 en bijna 4 jaar (+ 9 maanden) mama. Het waren intense jaren, waar mijn creatieve energie vooral naar het mama’en ging. En ik mezelf voelde veranderen als nooit tevoren #maidentomother 😅 Jaren waar ik heel dankbaar voor ben, voor de verandering zelf, en ook voor de mogelijkheid om al die tijd met mijn kindje te besteden nu hij nog zo klein is. Dat had ik echt niet anders gewild 💙

En nu, voel ik iets verschuiven. Kleuterschool komt eraan, en de peuter begint vrijer in de buitenwereld te bewegen en het daar ook zonder mij naar zijn zin te hebben. Er komt langzaam meer ruimte, voor niet mama’ende kanten van mezelf, en voor mijn werk. 
Begin volgend jaar rond ik de verdiepende opleiding tot lichaamsgericht coach af, en dat sluit naadloos aan bij de ontwikkeling die mijn werk heeft gemaakt in de afgelopen jaren. Waarin er minder werktijd was, maar ondertussen mijn werk zich op allerlei lagen wist te verdiepen. 

Het voelt een beetje als voorbereiding nu, op komend jaar, komende jaren. Alsof er flink is gewerkt aan een stevigere basis, en van daaruit weer meer ook opgebouwd kan worden. Ik heb er zin in. 

Ik ben - tussen het sessies geven door - flyers aan het maken, een podcast aan het opnemen, een nieuw zenuwstelsel-lievend coachingsprogramma aan het ontwikkelen… 

Alles op zijn tijd, nog steeds. De peuter ís nog geen kleuter, en ook de overgang naar school mag van ons de tijd hebben die het nodig heeft.

Maar, er is iets aan het verschuiven, en dat voelt als een mooi cadeau voor mijn nieuwe levensjaar 🌻

Er was een tijd, dat ik dacht dat heling en groei gebeurde via grootse innerlijke ervaringen, catharsis, quantum leaps, alleen maar energiewerk en intense inzichten in spirituele dimensies. Ik voelde me een warrior, die steeds maar weer diepere donkertes in zichzelf aan durfde te kijken, en wel even zou transformeren in een verlichte meester (hihi). 

Toen kwam er een tijd, waarin ik zoveel van dat soort innerlijke reizen had gemaakt, dat je nu toch wel zou moeten denken dat ik niet zoveel issues meer over zou hebben. En hoewel er zeker sprake was van groei, waren er bepaalde diepere patronen waar ik nóg steeds keihard tegenaan bleef lopen. 

De tijd bracht onzekerheid, over of ik het dan allemaal wel goed had gegaan, over waarheden die me voorgeschoteld waren, over de reden dat ik zo in die wereld van spiritualiteit gedoken was, over hoeveel er dan wel niet mis met me zou zijn als ik nu nog zo worstelde met bepaalde dingen.

De tijd bracht ook groeien in volwassenheid (ik was piepjong toen ik met dit soort dingen begon), en een dieper, nederiger inzicht in wat het betekent om mens te zijn, een lichaam te bewonen, in deze wereld.

Met het omarmen van mijn menselijkheid, ontdekte ik dat heling een weg is, met vele stappen, en niet per sé een bepaalde vooropgezette uitkomst. Eerder een ontwikkelingsweg, die steeds weer uitnodigt je potentieel te ontvouwen.

Dat heling het effectiefst verloopt in kleine behapbare stappen, het discomfort in jezelf steeds weer even aanrakend, in plaats van jezelf er vol in gooien om er op dramatische wijze weer uit te komen. 

Dat juist het niet vol duiken in je donkerte, een weg maakt om er wérkelijk uit te komen, in plaats van er steeds weer een volgende intense trip ín te maken. 
​