Wijsheid van de rivier - over het leven toestaan door je heen te stromen, ook op grijze momenten

Afgelopen week heb ik een aantal keer bij de rivier gezeten die voor mijn huis stroomt. Om te genieten, van het lekkere weer, het kabbelende water en de prachtige weerspiegeling van de lucht in het gladde wateroppervlak.

Ook ben ik er gaan zitten omdat de rivier steeds mijn aandacht trok en ik nieuwsgierig was naar waar dit me toe uitnodigde. 

Rustig ademend aan de rand van de rivier, kwam dezelfde boodschap omhoog die mijn ziel me ook geeft de laatste tijd als ik in mijn dagboek schrijf. 

Die boodschappen komen soms letterlijk in woord, maar vaak ook in gevoel. In de vorm van een innerlijk weten, of van kwartjes die vallen. Het zijn boodschappen die zich vaak ontvouwen, gedurende een aantal dagen, waarin me steeds weer iets nieuws over het betreffende onderwerp invalt. 

Ik vind dat zo prachtig, hoe die communicatie met mijn binnen- en buitenwereld elkaar op magische wijze steeds weer aanvullen. 

De rivier liet me deze week heel duidelijk haar constante stroming voelen. Liet me voelen dat ze, wat er ook gebeurt in de wereld om haar heen, haar eigen weg blijft volgen, en vooral blijft vóórtbewegen. 

Het maakte zichtbaar waar ik nog gewend ben om me terug te trekken uit het leven. Waar ik, wanneer er veel in mezelf of de wereld om me heen gebeurt, mezelf liefst even onzichtbaar maak en in een veilige holletje wegkruip. 

Ik heb het niet over de momenten dat dit absoluut passend is, en de rust en tijd te nemen om me naar binnen te richten precies is wat ik nodig heb, want die momenten zijn er natuurlijk ook.

Ik heb het over de momenten dat ik me kleiner maak dan ik ben en uit verbinding ga met mezelf. 

Dat zijn momenten waarop ik mijn innerlijke levensrivier even niet meer zo vrij laat stromen. Waarop ik even geen diepe ademhaling neem, mezelf niet de liefde geef waar ik eigenlijk naar verlang, en niet opsta om een glaasje water te halen als ik eigenlijk dorst heb. 

Ik noem het weleens de grijze momenten. 

De uitnodiging van de rivier en van mijn ziel afgelopen tijd, is om mijn innerlijke levensrivier meer en meer stromende te houden.

Om in plaats van terug te trekken, zorg te dragen voor mijn innerlijke wereld, en écht te luisteren en handelen naar wat mijn lijf aangeeft nodig te hebben.

Om wakker te blijven in hoe ik mijn adem toesta te stromen. Mezelf steeds weer te openen voor een portie genieten en levendigheid, voor zachtheid en voor die diepe ontspanning die vanuit een kalme bewuste ademhaling komt. 

Niet omdat ik iets verkeerd doe als ik in een grijs moment zit, maar omdat de tijdsgeest erom vraagt steeds wakkerder te worden. Om de veranderingen die er op aarde en in mezelf plaatsvinden op liefdevolle en zachte wijze door te kunnen laten stromen.

Omdat het terugtrekken door uit verbinding met mezelf te gaan me niet langer dient en er een liefdevoller manier is om met veranderingen en uitdagingen om te gaan. 

Vanuit mijn raam kijk ik uit op de rivier. Zie ik haar stromen, soms wild, soms rustig, maar altijd stromen, léven. Nu iedere keer als ik haar zie, lijkt ze me aan te moedigen, om wakker te worden, om aanwezig te blijven in dat wat er is. 

Fluistert ze me toe:

Het is tijd om in je kracht te gaan staan 
Tijd om jezelf toe te staan te zijn wie je werkelijk bent 

Om in plaats van je te verstoppen of jezelf kleiner te maken
In plaats van te luisteren naar steeds weer dezelfde verhalen van angst of tekort...

Je éigen waarheid tot leven te brengen
Je ware licht de wereld in te sprankelen 

Verbind je met het leven, want het leven heeft je zo lief 

Sta jezelf toe te blijven stromen
Ook wanneer het stormt of wanneer de zon ver te zoeken is

​Stroom, op de zachte golving van je ademhaling, en voel, dat je in alles, gedragen wordt, door het leven zelf ​